εταιρικά νέα για Αγκάλιασμα της συνήθειας σε έναν αυτοματοποιημένο κόσμο

Απεικονίσεις από τη Miriam Martincic

Από όλες τις προσπάθειες να επισημανθεί η προέλευση μιας νεωτερισμός-άσκησης της οποίας ο νεωτερισμός δεν αρχίζει ποτέ η συμπάθειά ρόδα-μου με τους μεσαιωνικούς μοναχούς. Σύμφωνα με αυτόν τον απολογισμό, ήταν το Benedictines που βρήκε την ιδέα ότι ήταν δυνατό να γίνει το ίδιο πράγμα, συγχρόνως, κάθε μέρα. Αν και ο χρόνος ακόμα ευρέως θεωρήθηκε όπως ρευστός και coterminous με την αιωνιότητα, το μοναστήρι κυβερνήθηκε από τους ρυθμούς εκείνου του πιό σύγχρονου οργάνου: το ρολόι. Οι μοναχοί αυξήθηκαν μαζί, έφαγαν μαζί, και προσεήθηκαν μαζί, αρχικός και σταματώντας κάθε στόχο στη διορισμένη κανονική ώρα. Εγκαίρως, η ιδεοληψία τους με τη διαταγή διέρρευσε στον κόσμο συνολικά. Οι έμποροι και οι έμποροι στην πόλη άκουσαν το δαχτυλίδι κουδουνιών μοναστηριών έξω οκτώ φορές ημερησίως και άρχισαν να συγχρονίζουν τους καθημερινούς στόχους τους στο ρυθμό τους. Ο χασάπης πήρε τον μπαλτά του πρωταρχικός και καθορισμένος αυτό κάτω για το μεσημεριανό γεύμα σε κανένα. Οι υπάλληλοι επέσπευσαν για να τελειώσουν την εργασία τους από Vespers. Ο χρόνος έγινε νόμισμα, κάτι που θα μπορούσε να ξοδευτεί ή να σωθεί, και τους ανθρώπους όλο και περισσότερο γυρισμένος στις μηχανές για να καταστήσουν τη ζωή αποδοτικότερη. Μέχρι την αυγή της Βιομηχανικής Επανάστασης, η θρησκευτική ώθηση πίσω από αυτές τις θεραπευτικές αγωγές ήταν ξεχασμένη από καιρό. Το μοναστήρι έδωσε τόπο στο εργοστάσιο. Το τελετουργικό διάλυσε στη ρουτίνα.

Υπάρχει, για σιγουριά, μια ορισμένη λογική στην περιγραφή των συνηθειών ως machinelike. Οι ενέργειες που είναι πιό γνωστές στο εμάς-περπάτημα, οδηγώντας ένα ποδήλατο, που οδηγεί το α αυτοκίνητο-είναι εκείνες που μπορούν να εκτελεσθούν χωρίς συνειδητή συζήτηση, σαν ήμαστε «στον αυτόματο πιλότο.» Η συνήθεια, λέγεται συχνά, είναι έκδοση της φύσης της μεταφοράς, ενός τρόπου να ξεφορτωθούν τα γνωστικά γενικά έξοδα στις rote μετακινήσεις της μνήμης μυών και ελεύθερος επάνω το μυαλό για να σκεφτεί για άλλα πράγματα. Σε πιό ακραίο τους, οι συνήθειες μπορούν να γλιστρήσουν στους εθισμούς και τους εξαναγκασμούς, σχέδια που αντιστέκονται στις συνειδητές προσπάθειές μας να τους σπάσουμε. Όπως ο φιλόσοφος Clare Καρλάιλ παρατηρεί, είναι αυτή η τάση να γλιστρήσει μέσα και έξω από τη συνείδηση, που παραβιάζει τα τακτοποιημένα δυαδικά της σύγχρονης σκέψη-δραστηριότητας και της παθητικότητας, της ελευθερίας και της ανάγκης, το μυαλό και σώμα-αυτό έχουν καταστήσει τη συνήθεια τόσο ενοχλητική για τους φιλοσόφους, που προβάλλουν τα δύσκολα ερωτήματα για την ελευθερία και τη μεμονωμένη αυτονομία. Το Kant απέκλεισε τις συνήθεις ενέργειες από την ηθική φιλοσοφία, που υποστηρίζει ότι η «απερίσκεπτη επανάληψη της ίδιας δράσης» δεν μπορεί να είναι ηθική επειδή εκείνες οι ενέργειες δεν επιλέγονται ελεύθερα.
Τίποτα δεν είναι συνήθες αλλά indecision, και για ποιους ο φωτισμός κάθε πούρου, η κατανάλωση κάθε φλυτζανιού, ο χρόνος να αυξηθούν και να πάνε στο κρεβάτι κάθε μέρα, και η αρχή κάθε κομματιού της εργασίας, αποτελούν αντικείμενα της σαφούς βουλητικής συζήτησης.

Για τους σύγχρονους κριτικούς της συνήθειας, αυτή η κατανόηση της ελευθερία-δυνατότητας να επιλεχτεί με συνέπεια το αγαθό, ή να ενεργήσει συνήθως σύμφωνα με υψηλότερό κάποιου φύση-θα ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος unrecognizable. Σύμφωνα με τους πιό ενθουσιώδεις συνηγόρους της αυτοματοποίησης, η αληθινή ελευθερία απαιτεί βαθμιαία την ανάγκη από τις καθημερινές ζωές μας με να καταστήσει την εργασία και την εργασία περιττές, που αφήνει τα προγράμματά μας ανοικτά για την απεριόριστες επιλογή και την καινοτομία. Αυτό είναι το σενάριο που ο Sam Altman, το CEO OpenAI, πρότεινε στο καλά-κοινοποιημένο άρθρο «νόμος του 2021 του Moore για όλα.» Στην επόμενη δεκαετία, Altman σκέπτεται, AI, που κάνει ήδη τις επιδρομές στη nonroutine εργασία, θα διαβάσει τα νομικά έγγραφα, να προσφέρουν τις ιατρικές συμβουλές, κάνει τη συνεχή εργασία, και ίσως χρησιμεύει ως «οι σύντροφοι.» Στα έτη μετά από αυτό, θα κάνει τις επιστημονικές ανακαλύψεις και θα κάνει ουσιαστικά όλη την εργασία που αποτελεί αυτήν την περίοδο την ανθρώπινη απασχόληση. Οι επιχειρήσεις AI θα γίνουν τόσο astronomically πλούσιες αυτοί θα είναι σε θέση στο bankroll ένα καθολικό βασικό εισόδημα για όλους τους πολίτες, ένα σύστημα που θα δημιουργήσει «έναν ενάρετο κύκλο του κοινωνικού πλούτου.» Όλα από τα τρόφιμα στα τηλεοπτικά παιχνίδια θα είναι τόσο φτηνά που οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να αγοράσουν οποιου δήποτε που θέλουν, χωρίς να πρέπει να εργαστούν για τις πολλές ώρες. Εάν παίρνουμε τρυπημένοι από την μη εργασία, μπορούμε πάντα να αποτελέσουμε τις νέες θέσεις, και «θα έχουμε την απίστευτη ελευθερία να είμαστε δημιουργικοί για αυτό που που είναι,» αυτός γράφουμε. «Το μέλλον μπορεί να είναι σχεδόν unimaginably μεγάλο.»

Κάποιος παρουσιάζεται έτσι με το παράξενο θέαμα των μηχανών στο οποίο η μέθοδος έχει γίνει τόσο τέλεια κρυσταλλωμένη στο μέταλλο ότι φαίνεται σαν είναι αυτές που κάνουν τη σκέψη, και είναι τα άτομα που τις εξυπηρετούν που μειώνονται στον όρο των αυτομάτων.